Her gün geldiğimiz okulun, güvenlik görevlileriyle, bindiğimiz servisin şoförüyle, okul görevlileriyle ne kadar iletişime geçiyoruz? İletişim kurmanın giderek zorlaştığı şu günlerde gündelik cümleler ya da karşılama kelimeleri kullanmak bile zor geliyor insanlara. Necmiye Teyze de 9 aydır İstanbul Bilgi Üniversitesi Santralİstanbul Kampüsü kapısının önünde simitçi tezgahı olan ve parasını kazanmaya çalışan bir kadın. Ama bir çoğumuz onu tanımıyor.
Necmiye İşçilik 1956 doğumlu üç çocuk annesi, dört torun sahibi her şeye rağmen çabalayıp, çalışan bir kadın. Adapazarı’nda doğan ve ilkokul 3. sınıfa kadar okuyabilen Necmiye Teyze 9 yaşında anne mesleği olan elişi ile düğün çiçeği yapma zanaatini öğrenerek başlıyor çalışmaya. İstanbul’a taşınarak anne mesleği ile para kazanıyor. 51 yıl boyunca, Mahmutpaşa esnafına yaptığı düğün çiçekleriyle geçimini sağlıyor. Fakat Çin’den gelen ucuz çiçekler yüzünden anne mesleğini icra edemez hale geliyor.
Mücadeleyi seven, hayatta asla pes etmediğini ve etmeyeceğini söyleyen Necmiye Teyze “Pes edersem ölmüşüm bil beni” diyor.
Simitçi tezgahından önce bir çok işi deneyen Necmiye Teyze, son çareyi belediyeye başvurarak aldığı simitçi tezgahında buluyor. Yaptığı işle ilgili hergün “daha iyisini nasıl yaparım” diye kafa yorduğunu söylüyor. Şimdilik simidin yanına bir de çay ekleyerek geçimini sağlıyor.
Necmiye Teyze’nin en etkileyici taraflarından biri tezgahta asla boş durmaması. Onu hep kitap okurken, örgü örerken ya da nakış yaparken bulabiliyorsunuz. Hep kendini yenilemek, geliştirmek, paslanmamak üzere kurduğu dünyasında en sevdiği şey okumak… Günümüzde okuma alışkanlıkları azalırken, o, küçüklükten gelen alışkanlığını sürdürüyor: “Okuldan alındığım için, kendimden büyüklerden kitaplar alıp okuma alışkanlığı edindim. Okula gitmeyi çok istiyordum ama gidemedim. O zamanlar da ne bulursam okuyordum, hala da ne bulursam okurum”
Üç çocuğuna hem annelik hem babalık yapan ve hala onlara destek olmaya çalışan Necmiye Teyze hayata karşı umudunu asla kaybetmeyeceğini “Nefesim, gücüm yettiği kadar yürüyemesem bile çabalamaya devam ederim” sözleriyle ifade ediyor.
İletişim dediğimiz şey bazen sadece gözlerle bile olabiliyor. Fakat cümle kurmanın, etkileşime geçmenin güzelliğini ve keyfini yaşamak insana ayrı bir zenginlik katıyor.