Adını bir mezarın kenarında bıraktı, hayatını bir çöp bidonunun dibinde yeniden kurdu. Bir göçmenin sesinde kendini buldu, bir kadının kimliğinde kayboldu. Cezaevinin duvarları arasında yazıldı, İstiklal’in kaldırımlarına dokundu. “Sokakta kimse kimsenin sahibi değildir” diyerek başlayan bu roman, yalnızca bir çocuğun değil, bastırılmış bütün hayatların, yarım kalmış bütün cümlelerin hikâyesi.