Geçtiğimiz günlerde aramızdan ayrılan sinemacı ve politikacı Sırrı Süreyya Önder'in ardından başlayan tartışma, Önder'in siyasi konuşmalarının cımbızlanarak sosyal medyaya yayıldığı, Önder'i sevenler ve sevmeyenler ekseninde yeni bir kutuplaşmaya yol açtı. Oysa Önder ne siyasi duruşu, ne de kişiliğiyle yaşamı boyunca kutuplaşmaya ya da düşmanlaşmaya hizmet etmemişti. Özellikle Z kuşağının Önder'e yönelik sosyal medyada büyüyen önyargıları sahiplenmesi, HaberVs'nin gündem toplantılarında da...
Kimse o sabah Justin’in neyi yaktığını tam olarak anlayamadı. Görünen bir evdi, bir logo, bir markaydı belki... Ama alevler yükselirken, arkada kalan şeyin yalnızca kumaş olmadığı belliydi. Bir dostluk mu yandı, bir inanç mı ağır bastı, yoksa hepsi mi sessizce çekildi geri? Justin yürüdü, kilise ışıldadı, Drew House alevlere teslim oldu.
Adını bir mezarın kenarında bıraktı, hayatını bir çöp bidonunun dibinde yeniden kurdu. Bir göçmenin sesinde kendini buldu, bir kadının kimliğinde kayboldu. Cezaevinin duvarları arasında yazıldı, İstiklal’in kaldırımlarına dokundu. “Sokakta kimse kimsenin sahibi değildir” diyerek başlayan bu roman, yalnızca bir çocuğun değil, bastırılmış bütün hayatların, yarım kalmış bütün cümlelerin hikâyesi.
Maltepe mitingi, yalnızca siyasi bir buluşma değil, susturulmuş seslerin yankılandığı bir hafıza mekânına dönüştü. Pankartlar, sanatçılardan gençlere, kadınlardan hayvan hakları savunucularına kadar farklı kesimlerin bastırılmış taleplerini haykırdı.
8 Mart 2025’te Taksim’de, polis ablukasında başlayan yürüyüş, yalnızca patriyarkanın baskısına karşı değil, kadınların birbirine dönük sessiz savaşına da sahne oldu. Bir yanda “Jin Jiyan Azadî”nin yankısında büyüyen evrensel dayanışma, diğer yanda Sabiha Gökçen’in portresinde somutlaşan Femonasyonalizm...
