Modern felsefi düşünüşün şahikası 19. yüzyılda, bu düşüncenin açmazlar ve sıkıntılarını kör gözüm parmağına bir tavırla hesapsızca dillendiren heretikler de yok değildi. Modern felsefenin boş bıraktığı yahut doldurduğunu, çözdüğünü zannettiği alanlarda, halen bile sürmekte olan birtakım metafizik önkabullerle iş gördüğüne dair ilk kıvılcımlar Nietzsche tarafından çakılmıştır denilebilir. Modernitenin, ölümüne sakındığı, metafiziğin sularında işine geldiği gibi gezindiği, kendi körleşmesinin ve özgüvenin esiri olmuş bir biçimde hükümranlığını ilan ettiği dönemde Nietzsche, akranlarından, bunun bir dekadans düşüncesi olmaktan öte bir anlam ifade etmediğini bütün açıklığıyla ilk kez dile getiren “modern” felsefeci olmasıyla ayrılıyor. Felsefeyi bilginin nasıl bir şey olduğuna dair teknik, epistemolojik bir faaliyete indirgeyen ve onun yaşamla olan bağını kopartan modern felsefe, Nietzsche gibi yaşamı, ölümü ve doğayı felsefenin temel ve asli bir parçası olarak düşünen, ve felsefeyi estetik ve yaşam inşa edici teorik-pratik bir faaliyetler bütünü olarak anlayan birisini heretik olarak kodlamakta gecikmedi.
Derrida ise Nietzschelerin Şöleni başlıklı derlemede yer alan makalelerinde Nietzsche’nin bu heretik, çoğul, sonsuz bir anlamlandırma ağına açılan yersiz yurtsuz yazısının izinden giderek modernitenin öncüllerine dair sıkı bir sorgulamaya girişiyor. Nietzsche dolayımında Derrida “isim, imza, metin üzerinden genel yorum politikası, otobiyografi, devletin ideolojik aygıtı olarak öğretim kurumları ve üniversite, üslup sorusu, Varlık sorusu, hakikat, demokrasi/gelecek demokrasi, adalet, Mesihçilik ve yeni Enternasyonel” gibi konuları tartışıyor. Derrida’ya göre Nietzsche’nin belli bir yoruma direnen, sürekli kendi yapısını çözen yazısı ve “Nietzsche’nin çoğul üslupları, hakikat pathosunun sözmerkezci buyruğunu kaldırır ve bu buyruğun yerine bir oyun davetini yerleştirir.”
